NIRE AMETSETAKO ATEA

Arnasa sakon hartu eta atea jo nuen urduri. Isiltasun beldurgarri eta luze bat jaso nuen erantzun gisa, hortaz, arduraz irekitzen hasi nitzen baina harrapakin ahulak beren harrapakari ankerrenengatik ihes egiten duen bezain azkar itxi nuen. Izan ere, ez nengoen prest beste aldeak hainbeste denboraz ezkutatu izan duena deskubritzeko.

Urrezko ate handi, obalatu eta liluragarria da eta gure herri txikiaren gainean dagoen muino garai eta ilun baten oinean dago kokatuta. Herriko edozein puntutatik ikusten da inongo arazorik gabe. Niri zerua gogorarazten dit, beti hor dagoen arren, dirudi inori ez zaiola axola, inork ez dio jaramonik egiten. Hala ere, beti jakin izan dut hori ez dela egia, orain arte ate hori inork ireki ez badu, honek sortzen duen izu ikaragarriaren ondorio da.

Bat-batean, doinu atsegin bat entzun nuen, udako haize leun bat gomutatu zidan baina aldi berean oso bitxia zen, dudarik gabe atetik zetorren. Txundituta nengoen, izan ere, txikiak ginela, herriko jakintsu zaharrak, gizakiez elikatutako munstroz hitz-egiten zigun atearen inguruan kontatzen zizkigun kondairetan eta doinu horrek ez zirudien munstro batek abestuko lukena bezalakoa.

Momentu hartan, atearen bestaldean zer zegoen jakiteko irrikaz nengoen, ezin nuen gehiago eutsi. Ondorioz, bi aldiz pentsatzera gelditu gabe, atea ireki nuen artega eta beldurtuta aldi berean. Ireki orduko argi epel eta disdiratsu batek itsutu ninduen, eta bat-batean, esnatu egin nintzen.